
දවසක් දා අපේ ආච්චි මට කියලා දීපු මේ මන්ත්රය ආගමික මන්ත්රයක් විදියට සලකන්න පුළුවන් නම් ඒක තමයි එකම ආගමික මන්ත්රය.
‘උඹ ඇහැරිලා වගේ. නින්ද යන්නැද්ද? හෙට කරන්ඩ හදන දඟ වැඩේ ගැන හිතනවද?’ එදා රෑ ආච්චි මගෙන් ඇහුව.
‘නෑ. ඒ උණාට මගෙ හිතේ ප්රශ්නයක් තියනව. හැමෝටම ආගමක් තියනව. ඒත් මිනිස්සු මගෙන් “මොන ආගමේද ?” කියල ඇහුවොත් මට දෙන්ඩ උත්තරයක් නෑ. මං අහන්නෙ මං මොන ආගමේද කියන එකයි.” මං ආච්චිගෙන් ඇහුව. ඒකට ආච්චි දුන්නු උත්තරේ මේකයි.
‘මං නං ඔය කිසිම ආගමකට අයිති නෑ. ඒත් මං මෙන්න මේ මන්තරේට ආසයි. මට උඹට දෙන්ඩ පුළුවන් මේ මන්තරේ විතරයි. මං ඒක උඹට කියල දෙන්නෙ ඒක පරම්පරා ගානක් තිස්සෙ ජෛනාගම්කාරයො ගායනා කරපු හින්ද නෙමෙයි. මං ඒකෙ ලස්සන දැකපු හින්දයි. මං ඒක දහස් වාරයක් ගායනා කරලත් ඇති. ඒක ගායනා කරපු හැම විඩේම මට මහ විශාල හිතේ සහනයක් දැනෙනව. මං ඒක උඹට කියල දෙන්නං. ඊට වැඩි දෙයක් නං මට කරන්ඩ බැරි වෙයි.
ආගම් ගැන කතා කරද්දි හැමෝම වගේ කියන්නෙ බොරු හන්ද මේ ගැහැනිය කොච්චර ශ්රේෂ්ඨ කෙනෙක්ද බලන්ඩ! ක්රිස්තියානි, යුදෙව්, ජෛන, මහමද් හැමෝම බොරු කියනව. හැමෝම දෙවියො, දිව්ය ලෝක, දේව දුතයො, අපාය වගේ විකාර කතා කරනව, ඒ කිසි දෙයක් ගැන දන්නෙ නැතුව. ඇය ශ්රේෂ්ඨ වෙන්නෙ ඇය ඒව ගැන දැනගෙන හිටියට නෙමේ, ළමේකුට බොරුවක් නොකිව්වට. ළමේකුට බොරු කියා දෙන එක සමාව දෙන්ඩ බැරි වැඩක්.
ළමයි තමන්ගෙ වැඩිහිටියො කියන කියන දේවල් විශ්වාස කරන නිසා අවුරුදු මිලියන ගානක් තිස්සෙ වැරදි විදිහට පරිහරණය කෙරෙන කොට්ඨාසයක්, ඒ විදිහට මුළු මහත් මිනිස් සමාජයම දුෂ්ය වෙලයි තියෙන්නෙ. ශත වර්ෂ ගානක් තිස්සෙ හිටි වැඩිහිටියෝ ළමයින්ට බොරු කියන්නෙ තොග පිටින්. හරියට මඩ තට්ටු පිට තට්ටු ගැහෙනව වගේ බොරු දෙසනව. වැඩිහිටියො හැටියට අපිට ඒක පුංචි දෙයක් කරන්න පුළුවන් නං අපිට ළමයින්ව ආගමික මාර්ගයට ගන්න පුළුවනි. ඒ තමයි ළමයින්ට බොරු නොකියන එක. අපේ නොදැනුවත්කම ගැන ළමයින්ට පාපෝච්චාරණය කරන එක.
දරුවො ළඟ තියෙන්නෙ අහිංසකකම විතරයි. ඔබේ ඊනියා දැනුම ඔවුන් පිට පටවන්න එපා! පළමුව ඔබම අහිංසක විය යුතුයි. බොරු නොකිව යුතුයි. සත්යගරුක විය යුතුයි. ඒකෙන් ඔබේ ස්වභිමානය කැඩිල - බිඳිල යනව නං ඔහෙ කැඩිල - බිඳිල ගියාවේ. කොහොම වුණත් ඒක කවදහරි කැඩිල - බිඳිල යනවනෙ.
අපේ සීය කවදාවත් මාව දේවාලෙට එක්කරගෙන ගිහින් නෑ. මං පස්සෙන් යන්ඩ හදන - හදන හැම සැරේ සීය මට කිව්වේ,” පලයං යන්ඩ! උඹට දේවාලෙට යන්ඩ ඕන්නං තනියම පලයං! මගෙ පස්සෙං එන්ඩ එපා!” කියලයි.
සීය තද මනුස්සයෙක් නොවේ. නමුත් මේ කාරණේදි නං හරි තදේට හිටිය. දේවාලෙ ගිහිං මොකක්ද කරන්නෙ කියල මං කීප වතාවක්ම සීයගෙන් අහල ඇති. ඒත් උන්දෑ නෙමේ කවදාවත් මට උත්තර දුන්නෙ.
මේ මන්ත්රයෙ අගට ‘ඕම් ශාන්ති, ශාන්ති, ශාන්ති’, කියල කියනව. ඒ මොකද? ‘ඕම්’ කියන්නෙ පරමාත්මයෙ හිස්කමයි. නිහඬේ හඬයි පළමු හිරු කිරණ වැටෙනකොටම ඒක පිනි බින්දුවක් වගේ නැතිවෙලා යනව. එතකොට දැනෙන්නෙ සංහිඳියාව පමණයි. මා දැන් ඒ සංහිඳියාවටයි ඇතුළු වෙමින් සිටින්නේ. ‘ඕම් අරිහන්තං නමෝ නමෝ!’ කොන්දේසි විරහිතව හැමෝටම ‘ඕම් ශාන්ති, ශාන්ති, ශාන්ති!’
නානිගෙ ගමේදි මං දිගින් දිගට ම හිටියෙ එක්කො වැවේ නැත්නම් ගඟේ. ගඟ තිබුණෙ ටිකක් ඈතින්. හැතැප්ම දෙකක් විතර එහායින්. ඒ හින්ද මං නිතර ම වාගෙ ගියේ වැවට. ඒත් ඉඳල හිටල ගඟටත් යන්ඩ පුරුදු වෙලා හිටිය. මොකද ගඟකුයි, වැවකුයි කියන්නෙ එකිනෙකට මුළුමනින් ම වෙනස් දේවල් නිසා. වැවක් කියන්නෙ එක අතකින් බලපුව ම මැරිච්ච, වටවෙච්ච, කොහාටවත් ගලාගෙන යන්නෙ නැති අචල දෙයක්. ඒකෙ තේරුම මරණය. ඒක ක්රියාශීලි නෑ.
ලබන සතියට...