දෙසැරයක් ම ඔවුන් මාව හොරකං කරගෙන යන්ඩ හැදුව. ඒත් එක්තරා දෙන්නෙක් හින්ද මං බේරුණ. එක්කෙනෙක් තමයි මගෙ අස්සය. ඌ ශක්ති සම්පන්න හැබෑ අරාබි අස්සයෙක්. අනිත් කෙනා තමයි අපේ සීයගෙ සේවකය - බූරා. බූරට අපේ සීය නියෝග කරල තිබුණෙ මාව පැහැරගෙන යන්ඩ හදන මිනිහට වෙඩි තියන්ඩ නෙවෙයි අහසට වෙඩි තියන්ඩයි. මොකද මිනිස්සුන්ට වෙඩි තියල මරන එක ජෛනාගමට විරුද්ධයි. ඒ හින්ද උන් ව බය කරල පන්නල දාන්ඩයි අහසට වෙඩි තියන්නෙ. හැබැයි අපේ ආච්චි බූරගෙ කනට කරල කිව්වෙ මේකයි, “උන්දැ කියන දේ අහන්ඩ එපා. ඉස්සෙල්ල උඩට වෙඩි තියපං. හරි ගියේ නැත්තං උන්ට වෙඩි තියල දාපං. උඹ උන්ට වෙඩි නොතිබ්බොත් මං උඹට වෙඩි තියල දානව කියන එක මතක තියා ගනිං!’
ආච්චි කියන්නෙ හරියට එල්ලෙට වෙඩි තියන්ඩ පුළුවන් ගෑනියක්. උන්දැ වෙඩි තියනව මං දැකල ති‍ෙයනව. හරියට ම කෙස් ගහට වෙඩි තියනව. දශමයක්වත් එහාට - මෙහාට වෙන් නෑ. උන්දැ ඒ වචන ටික බූරගෙ කනට කරල කිව්වට ඒක කෙඳුරුමක් නෙමෙයි. උන්දැ කියපු දේ සීයටයි මටයි විතරක් නෙමේ ගමට ම ඇහෙන්ඩ ඇති. ඒ තරං හයියෙන් ඒක කියල දැම්මෙ.
අපේ සීය අහක බලා ගත්ත. මං හයියෙන් හිනාවෙලා සීයගෙන් ඇහුව, “ඇයි සීයෙ අහක බලා ගත්තෙ? ආච්චි කියපු දේ ඇහුණ නේද?” කියල “ඔයා නියම ජෛනාගම් කාරයෙක් නං දැන් බූරට කියන්ඩ කිසි කෙනෙකුට වෙඩි තියන්ඩ එපා කියල’ කියලත් මං කිව්ව.
ඒත් සීය කට හොල්ලන්ඩත් කලින් ආච්චි කිව්ව “ඔහේ කට පියාගෙන ඉන්නව” කියල. උන්දැ සීයටත් වෙඩි තියල දාන්ඩ පුළුවන් ජාතියෙ ගෑනියෙක්.
ඒ වෙනකොට මං දෙවතාවක් ම පැහැරගෙන ගිහිං තිබුණ. මුල් වතාවෙ මගෙ අස්සය මාව ගෙදරට අරගෙන ආව. ඊළඟ වතාවෙ තුවක්කුව පත්තු කරන්ඩ බූරට සිද්ධ වුණා. වුවමනා වුණා නම් බූරා මාව පැහැරගෙන යන්ඩ හදපු මිනිහට වෙඩි තියල දාන්ඩත් ඉඩ තිබුණ. ඒත් ඒක වුවමනා වුණේ නෑ. ඒ හින්ද මිනිහ බේරුණා වගේ ම අපේ සීයගෙ ජෛනාගමත් බේරුණා.
ජෛනාගම කියන්නෙ ලෝකයෙ තියන වැඩියෙන්ම තපසට බර ආගමක්. වෙන විදියකින් කියනව නං වඩාත් ම ස්වපීඩක වගේම පරපීඩක අ‍‍ාගමක්. ජෛන භික්ෂුන් තමන්ට කොච්චර වධ හිංසා පමුණුවා ගන්නවද කියතොත් ඔවුන් එහෙම කරගන්නෙ පිස්සු හැදිල ද කියල කෙනෙකුට හිතෙන්නත් පුළුවනි. ඔවුන්ට ඇති පිස්සුවක් නෑ. ජෛන හාමුදුරුවරු එක්තරා විදියක බිස්නස්කාරයො වගයක් ඔවුන්ගෙ අනුගාමිකයො හැමෝමත් තවත් විදියක බිස්නස්කාරයො කට්ටියක්. මුළු මහත් ජෛන ජන සමාජයම පිරිල තියෙන්නෙ මේ බිස්නස් එකෙන් කියල කිව්වොත් ඔබට පුදුම හිතෙයි. ආගම මූලික වශයෙන්ම උත්තේජනය කෙරෙන්නෙ පරලොවේ යහපත, ලාබය නිසා ඒක පුදුම වෙන්න දේකුත් නෙමෙයි. ජෛනයින් තමන්වම වධ හිංසාවට ලක් කරගන්නේ තමන්ට මේ ලෝකෙදී ළඟා කරගන්න බැහැයි කියල ඔවුන් හිතන ලාබයක් පර‍ලොවින් ලබා ගන්නයි.
මං මුලින්ම නිරුවත් ජෛන භික්ෂුවක් දකින කොට මගෙ වයස අවුරුදු හතරක් පහක් ඇති. ඒ භික්ෂුව අපේ ආච්චිලෑ ගෙදරට වැඩියෙ ආරාධනාවකට අනුවයි. භික්ෂුව දැක්ක හැටියෙ මට හිනා ගියා. හිනානොවී ඉන්ඩ බැරුව ගියා.
“ඔය හිනාව නවත්තපං! උඹ මහ වධ කාරයෙක් විත්තිය මං දන්නව. අහල පහළ උදවියට උඹ වධයක් වෙලා ඉන්න එක මට ඉවසන්ඩ පුළුවං. ඒත් උඹ දැන් මගෙ ගුරු හාමුදුරු‍වො එක්ක නටන්ඩ හදන සෙල්ලමට නං මගෙන් උඹට කිසිම සමාවක් හම්බ වෙන්නෙ නෑ. උන්නාන්සෙ මගේ ගුරුවරයා! මගෙ නායකයා! ආගමේ ඇතුළාන්තයේ තියෙන රහස් ගැන දැන ගන්ඩ මට මුල පුරල දුන්නු උත්තමය!’ සීය කිව්ව.
‘ඇතුළාන්ත රහසක් ගැන නං මම දන්නෙ නෑ. ඒ වුණාට පිටස්තර රහස් නං එයා හොඳටම පෙන්නනව. ඇයි එයා හෙලුවෙං ඉන්නෙ? ඇයි ජංගියක් හරි ඇඳගෙන එන්ඩ බැරි?’මං ඇහුවා.
