“අපිට විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතයම එපා වෙලා. මේ තොරතුරු මාධ්‍යට දුන්නහම උත්තමයන් අපිව තවත් මරන්න හදයි. අපි මේ දවස් වල ගොඩාක් හිත හදාගෙන විභාගයට පාඩම් කරන්න උත්සහ කරනවා. විභාගයෙන් පස්සේ අපි ඒ අපායට තව දුරටත් යනවද නැද්ද කියලා අපිටම තීන්දුවක් ගන්න සිද්ධ වේවි. විශ්වවිද්‍යාලයට ගිය මුල්ම සතියේ අපිට කිසිම කරදරයක් වුණේ නැහැ. ඒ සතිය කිව්වේ ‘මල් සතිය‘ කියලා. අපි අපේ පාඩුවේ හිටියා.
දෙවැනි සතිය වෙන කොට අපි උද්ඝෝෂණයකට හිර වුණා. ඊට පස්සේ මාස දෙකක් විශ්වවිද්‍යාලය වහලා තිබුණා. ආයිත් අපි ගියේ හරිම සතුටින්. දෙවැනි වර ගිය මුල්ම දිනයේ සැලෝන් එකකට ඇඳ ගෙන ගිහින් උත්තමයන් අපේ කොණ්ඩය ඒ ඒ අයට කැමැති විදියට කැපුවා. එතැනින් තමයි මේ හැම දෙයම පටන් ගත්තේ. ඉන් පස්සේ ටිකෙන් ටික දේශනාගාරවලට එන්න ගත්තා.
මුලින්ම අපි සුන්දර යැයි සිතූ දේ එන්න එන්නම දරුණු වෙන්න ගත්තා. විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය වධකාගාරයක්ද කියලා හිතුණා. උත්තමාවන් දරුණු විදියට අපිට ගහන්න හිරිහැර කරන්න උත්සාහ කළා. දේශන ඉවර වෙලා හොස්ටල් යන්න ඕන ඒ අය කියන පාරෙන්. එහෙම නොගියොත් ඒකත් දරුණු වධයක් වෙනවා. මඟදි මේ උත්තමයන් අපිව අල්ල ගන්නවා. අල්ලගෙන ගිහින් පිට්ටනියේ එහෙම නැති නම් උත්තමයන්ගේ හොස්ටල් එකට ගිහින් දරුණු විදියට වධ දෙනවා. බාත්රූම් වලට එක්කගෙන ගිහින් දරුණුවට ලිංගිකව වධ දෙනවා. කන පුපුරු ගහන කම්ම ගහනවා.
ඒ හැමදේම ඉවසගත්තත් ලිංගිකව දෙන හිරිහැර අපිට දරුණු මානසික වධයක් වෙන්න ගත්තා. බකට් එක දුන්නහම අපි හිතුවේ රැග් එක ඉවරයි කියලා. ඒත් බකට් එකෙන් පස්සේ පටන් ගත්තේ දරුණු ලිංගික හිරිහැර. කෙනෙකුට කියන්න බැරි විදියේ වධ. මේ නිසා අපේ යාළුවන් ගොඩාක් ලෙඩ වුණා. ගොඩාක් අය විශ්වවිද්‍යාලය හැර ගියා. අපි ආයෙත් මේ වගේ දරුණු වධ විඳින්න විශ්වවිද්‍යාලයට යනවද නැද්ද කියලා තීරණය කර ගන්න වෙලා...“ ඒ සරසවි සිසුවෙකුගේ සත්‍ය කතාවකි.
“විශ්වවිද්‍යාලයට ගිය මුල්ම දවසේ අපිට කියපු දෙයක් තමයි ඒගොල්ලෝ කියනකම්, මීට පස්සේ තනපට අදින්න බැහැ කියලා. මාස කීපයක් ම ඒක තිබ්බා, ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍යාවෝ ඒවා පරික්ෂා කරා. ගොඩාක් බලාපොරොත්තු තියාගෙන ආපු විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය මට නම් එපා වුණා.
අපිට ලිංගික චිත්‍රපට ගෙනල්ලා දීලා, ඒවා බලල ඒක ගැන දැනුණු හැඟීම් ලිපියක් ලෙස ලියාගෙන එන්න කිව්වා, මම ඒක කළේ නැහැ. ඒ නිසා මට දරුණු දඬුවම් විදින්න වුණා. මම එකම එක දවසයි හොස්ටල් එකේ හිටියේ, ඒක නම් අපායක්. එක් දවසක් අපිට අඩ නිරුවත් වෙලා නටන්න කිව්වා. මම ඊළඟ දවසෙම අම්මට කියලා ගෙදර නැවතුණා.“ ඒ තවත් සරසවි සිසුවියකගේ දුක්මුසු අතීත ආවර්ජනයකි.
නැගෙනහිර සරසවියේ ක්‍රියාත්මක සිසු වධකාගාරය ගැන සිළුමිණ පුවත්පතින් අපි අනාවරණය කළේ පසුගිය සතියකය. මේ වධකාගාර නැගෙනහිර සරසවියටම පොදු වූවක් නොවන අතර මෙවැනි දෑ බොහෝ සරසවි වල ඇති බව සමහර බලධාරීහු පවා නොදනිති.
සබරගමු විශ්වවිද්‍යාලයේ මෙවැනි නවකවධ දෙන්නට රැගෙන යන්නේ සිංහරාජ වනයට බව වාර්තා වෙයි. ඔවුන් සිංහරාජයට ගෙන යෑම යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ වධකාගාරයකට ගෙනයෑමය. සිංහරාජයේ සීතලේ ගැහෙමින් රැයක් පුරාවට මේ සිසුන්ට දරුණු වධයන්ට ලක් වන්නට සිදුවේ.
සරසවියේ සුන්දර මතකයන් අසුන්දර කළ මෙවැනි බිහිසුණු වධයන් ගැන අලුත් කතිකාවතක් ඇති වී ඇත්තේ මේ වන විට නවකවධය තුරන් කිරීමේ කටයුත්තට රජය ද දැඩි සේ අත ගැසූ නිසාය. දැන් නවකවධය දෙන්නන්ට උරුමව ඇත්තේ සරසවි අධ්‍යාපනය නොව සිපිරි ගෙයය. නවක වධය හා සම්බන්ධ සිදුවීමක් සම්බන්ධයෙන් සිසුන් පිරිසක් අවසන් වරට අත්අඩංගුවට ගැනුණේ අගෝස්තු 17 දා ය.
වේයන්ගොඩ උසස් තාක්ෂණ ආයතනයේ සිසුහු 11ක් නවක වධයට විරුද්ධ වූ සිසුන් දෙදෙනෙකුට පහරදීමේ චෝදනාව මත පොලිස් අත්අඩංගුවට පත්වූහ. පහරදීම නිසා තුවාල සිදුවූ සිසුහු දෙදෙනා ගම්පහ මුලික රෝහලට ඇතුළත් කරනු ලැබූහ.
එසේම පසුගිය ජුලි මාසයේ රුහුණු සරසවියට ඇතුළත් වූ භික්‍ෂුන් වහන්සේ නමක් නිරුවත් කර අමානුෂික ලෙස නවක වධය දුන් බවට නැඟුණු චෝදනාවක් මත ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍ය භික්‍ෂුන් පස් නමක් අත්අඩංගුවට ගත් බව ද මාධ්‍ය වාර්තා විය.
ඒ ආකාරයෙන් ම පසුගිය ජුනි මාසයේ ද ගාල්ල, ලබුදූව උසස් තාක්ෂණ ඩිප්ලෝමා ආයතනයේ කෘෂි තාක්ෂණ පීඨයේ සිසුවියන් සිවුදෙනෙකු සහ සිසුවෙකු පොලිස් අත්අඩංගුවට පත්වුයේ, තමන්ට අමානුෂික ලිංගික වධය දුන් බවට නවක සිසුවියන් පොලිසියට කළ පැමිණිල්ලක් අනුවය.
මේ සිදුවීම් සියල්ල වන අතරේ උසස් අධ්‍යාපන ඇමැති විජයදාස රාජපක්ෂ මහතා සිය හඬ අවදි කළේ රටේ ලොකුම පාතාලය ක්‍රියාත්මකව ඇත්තේ විශ්වවිද්‍යාලය තුළ බව පවසමිනි. එසේ කියන්නට හේතු සාධක දක්වමින් ඇමැතිවරයා පවසන්නේ විශ්වවිද්‍යාල ඉතිහාසයේ මේ වන විට නවක වධය හේතුවෙන් සිසුන් 14 දෙනෙකු මියගොස් ඇති බවකි. එසේම 2016/2017 අධ්‍යයන වර්ෂවල නවක වධය හේතුවෙන් සිසුන් 637 දෙනෙකු විශ්වවිද්‍යාලය අතහැර ගොස් ඇති බවකි.
2015/2016 අධ්‍යයන වර්ෂවල මේ ප්‍රමාණය 1352 ක් වී ඇති බව ඇමැතිවරයා සඳහන් කරයි. මෙහි වඩාත් භයානකම තත්ත්වයක් වෙයි. එක් පැත්තකින් දරුවන්ගේ අපේක්ෂා භංගත්වය රටකට හානිදායකය. තවත් පැත්තකින් මවුපියන්ගේ අපේක්ෂා භංගත්වය පවුල් ප්‍රශ්නයන්හි ආරම්භය වෙයි. එසේම සෘජුවම නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් රට වෙන් කරන අති විශාල මුදල් ප්‍රමාණය වතුරේය.
පාසලේ ලැබෙන නිදහස් අධ්‍යාපනයට අමතරව වර්තමානයේ විශ්වවිද්‍යාල සිසුවෙකු වෙනුවෙන් රජය රුපියල් ලක්ෂ 5 ක් පමණ වැය කරන්නේ කෙදිනක හෝ එහි ප්‍රතිලාභ රටට උරුම වන නිසාය. විශ්වවිද්‍යාලයක සිසුන් කිහිප දෙනෙකු විසින් යම් යම් දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයන් මත හෝ විවිධ පටු අරමුණු වෙනුවෙන් පතුරන මෙවැනි ම්ලේච්ඡත්වයන් මඟින් අවසානයේ ඔවුහු රටේ දේපළ විනාශ කරන වැරුදිකරුවෝ වෙති.
“අපිව හොස්ටල් එකෙන් එළියට ගෙනියන්නේ යූනියන් වැඩට ගෙනියනවා කියලා. ඒ ගෙනිහින් රෑට ලිංගික හිරිහැර දෙනවා. අන්තිමේදි අපේ දුක බලන්න විශ්වවිද්‍යාල බලධාරීන්වත් නැහැ. අපි මේ අයට ප්‍රශ්න දාන්න දාන්න මේ අය අපෙන්ම පළි ගන්නවා. ගුරුවරුන් ෂුවර් කරන්න එපා කියනවා. උත්තමාවන්ව ගරු කළේ නැහැ කියනවා. හැම පැත්තෙන්ම අපි අසරණයිත
ඉංග්‍රීසි කතා කෙරුවොත් ඉවරයි. සපත්තු දාන්න තහනම්. පාට කමිස ඇන්දොත් ඉවරයි. සුදු ඇඳුම්ම අඳින්න ඕන මළ ගෙයක යනවා වගේම. සමහර විට සෙකන්ඩ් බැච් එකට අපිව හදන්න අමාරුයි කියලා හිතුණොත් අපිට තර්ඩ් බැච් එකට බාර දෙනවා. එතකොට ලැබෙන්නේ ඊට වඩා දරුණු වධ හිංසා.“
විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රධානීන් පවසන්නේ මේ පිළිබඳ නිවැරදි තොරතුරු ලැබීමේ අඩුවක් පවතින අතර ඊට ගොදුරු වන්නන්ද තොරතුරු සැපයීමේ මැළි කමක් දැක්විම හේතුවෙන් නවකවධයට නිසි ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමට අපහසු වී ඇති බවයි.
“නවක වදය තියෙනවා. අපි නැහැ කියන්නේ නැහැ. ඒත් අපි සෑහෙන්න උත්සාහ කරන්නේ මෙය අවම කර ගන්න. ඒත් අපිට පමණක් මෙය තනිවම කරන්න බැහැ. ප්‍රධානම කරුණ නවක වධයට ලක්වන්නන් ඒ පිළිබඳ තොරතුරු සැපයීමේ මැළිකම. බොහෝමයක් දරුවන් වගේම මවුපියන් මේ පිළිබඳව තොරතුරු දෙන්නේ නිර්නාමිකව. තොරතුරුක් නැතිව හෝ වැරදි තොරතුරකට අපිට කාටවත් දඩුවම් කරන්න අමාරුයි. මේ වන විට නවක වධය හේතුවෙන් විශ්වවිද්‍යාලය හැර ගිය අය ඉන්නවා. මෙහි අවාසනාවන්ත පිරිස තමයි එසේ හැර යන ළමයින්ගෙන් යමක් කමක් කර ගැනීමට නොහැකි දරු පිරිස.
අන්තිමේ දි මේ අය අයාලේ යනවා. නවකවධය දෙන්නන් මේ දරුවන්ට නිදහස් අධ්‍යාපනය එපා කරවනවා. ඒ වගේම මේ වසරේ නවක වධයට ලක්වුණු සිසුන් ලබන වසරේ තවත් එවැනි පිරිසකට දඩුවම් දෙනවා. එය මෙහි තවත් කනගාටුදායක කරුණක්.
පසුගිය දිනවල රුහුණු විශ්වවිද්‍යාලය විශාල ප්‍රශ්නයකට මුහුණ දුන්නා. මේ අවස්ථාවේදි අපි ඒ අයගේ මවුපියන්ට එන්න කිව්වහම සිසුන් ඊට දැඩි ලෙස විරුද්ධ වුණා.
කොහොම වුණත් අපි මේ පිළිබඳව වාර්තා වු හැම වෙලාවේම අවශ්‍ය පියවර ගත්තා. නවක වදය හා ප්‍රචණ්ඩත්වය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ මේ පිළිබඳව ක්‍රියාකිරීමේ සම්පූර්ණ බලය තියෙන්නේ පොලීසියට.
නමුත් යම් යම් අවස්ථා වල පොලීසිය ක්‍රියාත්මක වෙනවා අඩුයි. අනෙක් පැත්තෙන් පොලීසිය නීතිය ක්‍රියාත්මක කළත් නොකළත් ප්‍රශ්නයක්. ඒ නිසා මේ බරපතළ ව්‍යසනය තුරන් කරන්න හැම දෙනාම එකාවන්ව නැගී සිටිය යුතුයි....“ ඒ රුහුණු විශ්ව විද්‍යාලයේ උපකුලපති ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය ගාමිණි සේනානායක මහතාය.
“ අපේ විශ්වවිද්‍යාලයේ මේ වන විට නවක වදය කරන්න කිසිදු ඉඩක් නැහැ. අපිට චෝදනාවක් පැමිණිය හොත් අපි එය අවසානය දක්වාම ගෙනියනවා. මේ වන විටත් හිංසනයට ලක් කළ සිසුන්ගේ පන්ති තහනම් කළා.
දරුවන්ගේ ප්‍රශ්න ගැන අපි සාකච්ඡා කළ යුතුයි. ඒ වගේම ඒ අයගේ ප්‍රශ්න වෙනුවෙන් මම පෙනී සිටිනවා. දරුවන්ව හිරේ දාලා හදන්න මට අවශ්‍ය නැහැ. සමහර පැමිණිලි ගේන්න සිසුන් භයයි. භය නැතුව මේ පැමිණිලි කරන්න මම මගේ දුරකථනය පැය විසි හතරේම විවෘතයි. නේවාසිකාගාරවල පවා ප්‍රශ්නයක් මතුවුවොත් කුමන ක්‍රමයකින් හෝ මට හෝ අදාළ බලධාරීන්ට දැනුම් දෙන්න පුළුවන්.
විශ්වවිද්‍යාලයේ විනයාධිකාරි පැය 24 ම විශ්වවිද්‍යාලය තුළ රැදී සිටිය යුතුයි. ඔහු නිවාඩු ගියොත් අනිවාර්යයෙන්ම වැඩ බලන්න කෙනෙක් පත් වෙනවා. මම දරුවන්ගෙන් ඉල්ලන්නේ විශ්වවිද්‍යාලයේ නිදහස භුක්ති වින්දට කමක් නැහැ නමුත් හිංසනය එපා කියලයි...“ ඒ ජයවර්ධන පුර විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපති සම්පත් අමරතුංග මහතායි.
මේ වන විට රට පුරා විශ්වවිද්‍යාල වල 91600ක සිසු පිරිසක් අධ්‍යාපනය ලබති. එසේම ඒ පිරිසකගෙන් එක් අයෙකු වත් නවක වධය හේතුවෙන් විශ්වවිද්‍යාලය හැර යන්නට කැමැති නැත. අප රට වොෂිංටන් ජාත්‍යන්තර සම්මුතියට ඇතුළු වි ඇත. ඒ අනුව විශ්වවිද්‍යාල සිසුවෙකුගේ පැමිණීම සියයට 80ක් සම්පූර්ණ කර තිබිය යුතුයි. එහෙත් එවන් තත්ත්වයන් මත අපේ සිසුවෙකුට ලොව ඕනෑම ජාත්‍යන්තර විශ්වවිද්‍යාලයකට ගොස් පශ්චාත් උපාධිය සම්පූරණ කර ගැනීමට නොහැකි වෙදැයි ප්‍රශ්නයකි.
විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම් සභාවේ පිහිටුවා ඇති නවකවධ මෙහෙයුම් කාර්යාලයට පසුගිය වසර දෙකේදි පමණක් පැමිණිලි 414 ක් ලැබී ඇත.
ඒ සියල්ලම සිංහල සිසුන්ගෙනි.
එසේම ඒ භය නැතුව ඉදිරිපත් වු සිසුන් කිහිප දෙනෙකුගේ පැමිණිලි පමණි. තව නොලැබුණු පැමිණිලි කොතෙක්දැයි අපට සිතා ගත නොහැකි තරම්ය.
“මේ වසර දෙකේ විශ්විවිද්‍යාලය හැර ගිය සිසුන් අපේ විශ්වවිද්‍යාලයේ නැහැ. ඒත් නවකවධය නිසා සරසවිය හැර ගිය සිසුන් සරසවි තුළ ඉන්නවා. මේ ප්‍රශ්නයේදි අපි සිසුන් සමඟ සුහදව ගනුදෙනු කළ යුතුයි. ළමයි එක්ක කතාබහ කරගෙන ප්‍රශ්න විසඳිය යුතුයි. ඒ සඳහා සුදුසු ආචාර්යවරුන් සිටිය යුතුයි. කේන්ති යන දරුවන් තේරුම් ගන්නේ නැති ආචාර්යවරුන් මේ කටයුත්තට සුදුසු නැහැ. අපි එහෙම කියලා දරුවන්ට සියයට සියයක් නිදහස දෙන්න යන්නේ නැහැ. සාමාන්‍යයෙන් නේවාසිකාගාර වලත් ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ විශ්වවිද්‍යාල නීතියමයි. ඒ නිසා නේවාසිකාගාරවල එවැනි දේ කළොත් හිමි වන්නේ එකම දඩුවමයි..... “ඒ කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ නියෝජ්‍ය උපකුලපතිවරයාය. “ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ නවකවදය නැහැ කියන්නේ නැහැ. අඩු වැඩි වශයෙන් පවතිනවා. එකම දේ නවකවධයට ලක්වුණු කෙනා ඉදිරිපත් නොවීමයි. අපි රැග් එකට කිසිම බුරුලක් දෙන්නේ නැහැ. එතැනදී අපේ ඉවසීම සියයට බිංදුවයි.
අද නවකවධය නිසා විශ්වවිද්‍යාලයට ආපු දවසේම සමහර අය තීරණය කරනවා නැවත නෑවිත් ඉන්න. මේ අයව අපි ගෙන්නා ගන්න ගොඩාක් උත්සාහ කරනවා.
මුලින්ම නවකවදයට ලක්වන කෙනාට පරිපාලනය ගැන විස්වාසයක් තිබිය යුතුයි. එහෙම වුණොත් තමයි ඒ අය ඉදිරිපත් වෙන්නේ.
අද ඒ ගැන තොරතුරු සැපයීම හොර රහසේ කිරීමට පහසුකම් තියෙනවා. ඒ සඳහා ඇප් එකක් පවා හඳුන්වා තියෙනවා. සරසවියේ හැම දරුවෙකුම මෙහෙම නැහැ. ඉන්නේ අතළොස්සක්.
විශ්වවිද්‍යාල ක්‍රමවේදයට හානිකර ඒ කිහිප දෙනාට නවකවධ දඬුවම ක්‍රියාත්මක කිරීම කිසිසේත් වරදක් නැහැ. එක්කෙනෙකුට කළොත් එය හොඳ මර්දන උපක්‍රමයක් වෙනවා....“ ඒ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍ය අනුශාසක ආචාර්ය නිහාල් හෙන්නායක මහතාය.
මේ වන විටත් නවකවධය හේතුවෙන් සරසවි ජිවිතය අහිමි වූවෝ හැඬු කඳුළෙනි. එසේම සරසවි ජිවිතය අහිමි වන්නට යන්නෝ ද හැඬු කඳුළෙනි.
