විල්ප්‍රඩ් විමතියෙන් ඇසුත් කටත් ඇරගෙන සිටිද්දී නිර්මලා මැණිකේ එතැනට ආවේ කෑගසමින්ය.
“අපෙ මහත්තයා... අපෙ මහත්තයා... හරි වැඩක්නේ වෙලා තියෙන්නේ...” ඒ සද්දෙට දෙමස්සිනාලා දෙන්නාම නැගී සිටියේ තිගැස්සෙමින්ය.
ඉස් ඉස්සෙල්ලාම ගෘහයට ඇතුළුවිය යුතු අය හරියටම නැකතට විනාඩි පහකට කලින් පැමිණීම පුදුම ආශ්චර්යමත් දෙයක් වගේය.
චන්ද්‍රලතා කටපුරාම සිනාසී රථවලින් බැස ආ අමුත්තන් දිහා බැලුවේ හිත පිරීතිරී යන සතුටින්ය. පොල් ගෝනියක් හාල් තුනපහ මුට්ටයක් ජයතිස්සගේ සහ ජයේන්ද්‍රගේ අත්වලය. සමන්ති ගේ අතේ දරු පැටියා ය. චන්ද්‍රානි දුවගේ අතේ එළවළු මල්ලකි.
“එන්න සුදු මැණිකෙ හාමු නමෝ විත්තියෙන් ලිප පත්තු කරලා කිරි උතුරවමු...”
නැකතට ළිපගිනි දැල්වීම සුදු මැණිකෙ හාමු බලාපොරොත්තුවී සිටිය දෙයක් වගේම සතුටකින් කළාය. පසෙකට වී බලාසිටිය ඩග්ලස් ගොඩලියද්ද - විල්ප්‍රඩ් රත්නසේකර දෙමස්සිනාලා දෙන්නාගේ මුහුණුවල අවස්ථාවේ සතුටට වැඩිය හැඟීම් දහරාවක් නලියමින් තිබුණු බව කිසිවෙකු දන්නේත් නැත. ඒ හැඟීම් දුකට බරද සතුටට බරදැයි දෙදෙනා දන්නේත් නැත. චන්ද්‍රලතා අලුත් ම චීත්තයකින් හා හැට්ටයකින් සැරසී සිටියේ අවුරුදු කුමාරියක් වගේ ය. ජයතිස්ස යන්ත්‍රයක් වගේ එහාට මෙහාට දුවමින් කළමනා සකස් කරයි. ඔවුන්ගේ දියණිය චන්ද්‍රානි බෙහෙවින් ප්‍රියමනාප ආචාරශීලී යෞවනියකි. ඇය සමන්තිගේ අතින් දරුවා ගෙන ඇයව හුරතල් කළේ සමන්තිට තේ මේසයේ ආවතේව ටික කරන්නට නිදහස දෙමිනි. රත්නසේකර හාමුට ගොඩලියද්ද මස්සිනා සමඟ කතා කරන්නට බොහෝ දේවල් තිබුණා වගේය. ඒත් සතුට වැඩිකමට වගේ හැමෝම කතා කළේ අඩුවෙන් වගේය. නමුත් තේ මේසයේ ප්‍රණීත සංග්‍රහය කෙරීගෙන යද්දී තවත් අමුත්තෙක් පැමිණියේ කලින් නොදන්වා වගේය.
“හානේ... මලින්ද බේබි හාමු... එන්න එන්න...”
ජයතිස්ස ගේ ප්‍රීති ඝෝෂාවත් සමඟ පැමිණි මලින්දට සමන්තිගෙන් සහ ජයේන්ද්‍රගෙන් උණුසුම් පිළිගැනීමකි. සුදු මැණිකෙ හාමු පුත්‍රයා දුටු ගමන් ම තම නෑනණ්ඩිය නිර්මලා මැණිකේට ඇහෙන් ඉඟියක් කරනවා පෙනුණේ චන්ද්‍රානිට විතරය.
“හප්පේ යන්තම් ඇති ඔහොම යුතුකමක්වත් මතක් වුණා...” ගොඩලියද්ද හෙමිහිට කීවේ තවත් කිරිබත් කෑල්ලක් බෙදා ගනිමින්ය. මලින්ද නිශ්ශබ්දව ඇවිත් තේ මේසයට වාඩිවුණේ හැමදෙනා දෙසම සතුටු හිනාවක් පාමින්ය. ඒ හිනාව යට සැඟවී තිබුණේ වෙනම කතාවකි. තමා මෙතැනට පැමිණියේ තරංගා ගේ බලකිරීම නිසා බව කවුරුවත් දන්නේ නැත! ඒ තරංගා ගැන කවුරුවත් දන්නේ නැති නිසාය.
*********
අයියා තමාගේ හිත හැදෙන්න මොන තරම් දේ කිව්වත් තම හිත හැදුණේ නැති බව ජයමාල් දනියි. හිත ඇතුළේ උතුරන මේ කේන්තිය සහ කලකිරීම මොන විදියෙන් පිටවේවිදැයි ඔහුවත් නොදනියි. හවස පංතිය ඇරී කරුණාදාස එනකම් බලාසිටින ඔහු අසල කෙල්ලන් දෙදෙනෙකු ගැවසෙමින් සිටිය බව දැනී ඇතිවන්නේ කුහුලකි.
“මොකද ඔයා අහස පොළව ගැටලන්න වගේ කල්පනා කරන්නේ...?”
කෙල්ලෙකුගේ කටහඬ ඇහිලා ඔහු කල්පනා දැහැනින් අවදිවුණේ ගැස්සෙමින්ය.
“කල්පනා කරන්න දේවල්ද නැත්තෙ නේද ජයමාල්...”
දෙවැනි කටහඬ ඇසෙද්දී ඔහු තවත් ගැස්සුණේ තමාගේ නම කියා කතා කරනවා ඇසීමෙනි. ඒ යුවතිය පංතියේම කැපී පෙනෙන කෙල්ලය!
“හා.. මං බැලුවා කවුද මේ මට නම කියලා කතා කරන්නේ කියලා!” ජයමාල් නැගී සිටියි.
“මාලිකා වගේ චණ්ඩි කෙල්ලෙකුට මිසක් වෙන කෙනෙකුට නෑ ඒ ‘ගම’ හා” එසේ කීවේ පළමුවැන්නිය ය. ජයමාල් හයියෙන් සිනාසෙයි. පංතියේ හැමෝම ගිහිල්ලාය. ඉතිරිවෙලා ඉන්නේ කෙල්ලන් දෙදෙනෙකු එක්ක තමුන් විතරය. ගොඩනැඟිල්ල බාරව සිටින නිලධාරියා බලා සිටින්නේ ගේට්ටුව ඉබ්බාදමා පිටත්වන්නටය.
“ඔය දෙන්නා ඇයි ඉන්නේ...?” ජයමාල් අසන්නේ මාලිකා ගෙනි.
“මම ඉන්නේ වාහනේ එනකම්. මගේ නෙමේ මේ චමරිලාගෙ.. අපි හැමදාම යන්නේ ඒ වෑන් එකේ. අද ඒක පරක්කුයි.”
ජයමාල් මාලිකා දිහා බලයි. ඇත්තට ම මුළු පංතියේම සුන්දරම යුවතිය ඇය බව තමාට තේරුණේ මේ පංතියට බැඳුණු මුල් දිනයේම ය. ඇය සමඟ කුළුපගවන්නට කොල්ලන් අතරේ තරගයක් ද තිබෙන බව තමා දැනගත්තේ තම පංති මිත්‍රයා සුනිමල්ගෙනි. අපරාදෙ අද සුනිමල් හිටියා නම්.. ඔහුට එසේ සිතෙද්දීම ගේට්ටුවෙන් වෑන් රථයක් එනවා පෙනුණි.
“ආ... වාහනේ ආවා අපි යන්නම් එහෙනම් ජයමාල්!”
ශබ්ද නගා කීවේ චමරි ය. මාලිකා සමුගත්තේ බැල්මකින් විතරය. කරුණාදාසගේ වාහනය ගේට්ටුවෙන් ඇතුල්වී නලාව හඬවන කල්ම ජයමාල් සිටියේ ඒ බැල්මේ මතකයේ එල්ලීගෙනය...!
*********
ඩග්ලස් ගොඩලියද්ද තම මස්සිනා සමඟ ගෙඋයනේ කිරිපාට පුටු මේස කට්ටලය ළඟ පුංචි සාදයකි. හිතේ හිරකරගෙන සිටිය කිසියම් දෙයක් විල්ප්‍රඩ් මස්සිනාට කියන්නට ඩග්ලස් හාමුට ද වුවමනාවක් තිබුණි. මෙහෙකාරිය ගෙනැවිත් තැබූ තේ කට්ටලයේ තේ පෝච්චියේ දුමනගිද්දි විල්ප්‍රඩ් කටහඬ අවදිකරයි.
“රත්නපුර වලව්වේ ලොකු දෝනියන්දෑ එහෙනම් තව වලව්වක් හැදුවා ආ...!”
“හහ් හහ් හා...!”
ඩග්ලස් හයියෙන් හිනාවක් පාන්නේ වලව් ආලින්දය දිහා බලමිනි.
“කෝ සුදුමැණිකෙයි අපෙ නගායි බර කයියක් වගේ. අපෙ නගාටත් ගෙදර යන්න ඕනෑකමක් නෑ වගේ හහ්...”
“කෝ මලින්ද පුතා...”
“එයැයි ඔය ගියෙ කොහේද යනවා කියලා.. හෙට ඔෆිස් එකේ වැඩකට කවුද ගෙන්නා ගන්න ඕනැයි කියලා...”
“හා.. හා.. තේ ටික බීලා ඉමුකො නිවෙන්න කලියෙන්...”
“මල්ලිට කියන්න එදා අර සංගෙදිය ඇහුවට පස්සෙ.. මගෙ ඔළුවත් එක්ක හිරිවැටුණා... මොකෝ කවුරු එක්ක කියන්නයැ මේ සංගෙදිය.. ඈ...!”
විල්ප්‍රඩ් ඊට හිනාවෙද්දී මූණ රතුවෙයි. පරණ දඟකාරකම්වල දුරාතීතෙ මතක් කරනවාට කැමැත්තෙන් වගේය. පිරිමි දඟය ඇස්වල පිරිලාය.
“හහ්හා හා... මාත් මලයට එකක් කියන්නම්... ඈ.... ගෙදර ගිහිල්ලත් හිත හිතා ඉන්න පුළුවන් එකක්...!”
තේ උගුරක් ඉක්මනින් ගිල දමන විල්ප්‍රඩ් ටිකක් කලබල වෙන්නේ ඒ කතාවටය. ඩග්ලස් අයියා කවදාවත් මේචරටම අවුල් කතාවක් විහිළුවෙන් වත් කියා නැත.
“හැබැයි මලේ... මේක... පුළුවන් තරම් රහසක් විදියට රැකගන්න ඕනෑ. නැත්නම්.. අපි ඔක්කොම සුං.. සුනේ සුං...!”
විල්ප්‍රඩ් විමතියෙන් ඇසුත් කටත් ඇරගෙන සිටිද්දී නිර්මලා මැණිකේ එතැනට ආවේ කෑගසමින්ය.
“අපෙ මහත්තයා... අපෙ මහත්තයා... හරි වැඩක් නේ වෙලා තියෙන්නේ...” ඒ සද්දෙට දෙමස්සිනාලා දෙන්නාම නැගී සිටියේ තිගැස්සෙමින්ය.
********
“අපිට දැන් නම් මේ බෝඩිම් බත හොඳටම හුරුවෙලා ඇඟටම පත්තියං වෙලා නේද?”
සංජය කියන්නේ පොත අතේ තබාගෙන ඇ‍‍ඳේ හාන්සිවීගෙනය.
“ඉවසාපං බං... තව ඉතිං අවුරුදු කීයද? හරි වේගෙන් නේ කාලෙ ගතවෙලා යන්නෙ...”
ශ්‍රීමාල් කියද්දී සංජය ඇ‍ඳෙන් බැස අභිනයක් පායි.
“.... පමා වෙවී හිඳිනට නැත වේලා
කාලය ඉගිලී යයි ඉගිලී
සුපුල් දෙතොල් රත් පැහැයෙන් තවරා
මී විත උතුරා යයි උතුරා”
බාගයක් බිව් වතුර බෝතලය මී විතක් සේ අල්ලාගෙන ඔහු පාන අභිනයට ශ්‍රීමාල් හිනාවෙන්නේ බඩ අල්ලාගෙනය.
“ඔව් ඉතිං දැන් කවුරුත් ප්‍රමාද නෑනේ... හා හා.. අපි හතර දෙනාම දැන් දක්කනවා නේ...!”
සිරිනාත කියන්නේ උදාරගේ කරට අතක් දමාගෙන තාලය අල්ලමින් ය.
“කොහොම කොහොම හරි ශ්‍රීමාල්ගෙ මඟුල දිනවලා තමා මම නම් පස්ස බලන්නෙ.. හහ්හා...”
සිරිනාත එහෙම කියන්නේ අවංකවම බව ශ්‍රීමාල් දනියි. මේඛලා හා තමා අතර ඇති පරතරය වගේ පරතරයක් තම සගයන් කාටවත් නැති බව ඔහු දනියි. එයම මහා දුකකට හේතුවකි. ඒත් ඒ පරතරය සුසුම් වලින් කඳුළුවලින් විතරක් පුරවන්නට වුවමනාවක් තමාට නැත. තමා ප්‍රායෝගිකව ඒ ප්‍රශ්නය ජයගත යුතුය.
මේඛලාත් තමාත් සපථ කරගත්තේ එයමය. රාත්‍රි ආහාරයෙන් පසුව ශ්‍රීමාල් සිරිනාත සමඟ තනිවී කතාබහට අවතීර්ණ වූයේ අනිත් තුන්දෙනා රූපවාහිනිය නැරඹීමට සාලයට ගිය වේලාවේදීය.
“මචං.. සමන්ති අක්කාට පුළුවන් වුණා ජයේන්ද්‍රව බැඳලා ඊට පස්සෙ ඩග්ලස් මාමලගෙ සල්ලිවලින්ම ගේකුත් හදවගෙන එයාලගෙ ආශිර්වාදෙත් ඇතිව පදිංචි වෙන්න...”
“ජයේන්ද්‍රට කැමති වෙන්න වුණේ ඉතිං උඹලගෙ අප්පච්චිගෙ මැදිහත් වීමයි ඊට හේතුභූත වෙච්ච කාරණායි ඔක්කොම එක්කනේ...” සිරිනාත හෙමිහිට කියයි.
“හැමෝම සාධාරණේව හිතනවා නම් හිතන්නේ තම තමන්ගෙ ජීවිතවල අහ‍ුකොන් එක්ක තමයි. අපේ මල්ලිට නම් අප්පච්චිලගෙ වැඩ ගැන පුදුම කේන්තියක් තියෙන්නෙ.. මට බය එයා කැම්පස් එන කොහොමවෙතත් කල්තියාම කෙල්ලෙකුට මාට්ටු වෙයිද කියලා.”
“ඇයි උඹ එහෙම කතාවක් කිව්වෙ?”
“නෑ මට එයා හැන්දෑවෙ දීපු කෝල් එකෙන් මට තේරුණා මොකක් හරි වෙනසක්.. එක අතකට මට දුකත් හිතෙනවා. එහෙන් මලින්ද අයියා තරංගා එක්ක සම්බන්ධයක් පටන් අරගෙන...”
“මෙහෙන් ශ්‍රීමාල් මල්ලි මේඛලා එක්ක සම්බන්ධයක් පටන් අරගෙන... එසේ මෙසේ එකක් නෙමෙයි... හහ්හා දහම් පාසල් යන කාලෙ ඉඳන් බාලේ පටන් බැඳි හාදේ... හා...” ශ්‍රීමාල් සිනාවෙන් තොරව නැගී සිටියි.
“මට තේරුම් ගන්න බැරි ‘හාමු අප්පච්චිලා’ වගේ අසාධාරණේට ‘හාමු පුතාලා’ හිතන‍්නෙ නැති රහස.... පරම්පරා වෙනස කියන්නෙ ඒකද.. මන්දා...” සිරිනාත ද නැගී සිටියේ සිනාවෙමිනි.
ලබන සතියට...
