ප්‍රකට ප්‍රංශ සාහිත්‍යවේදියකු වූ වික්ටර් හියුගෝ වරක්, සරල වචන කිහිපයකින් සනාතන ලෝක සත්‍යයක් මෙසේ කියාපෑවේ ය. ‘පාසලක දොර විවර කරන්නා සිර කඳවුරක දොර වසා දමයි’. මෙය කොතරම් ගැඹුරු සත්‍යයක් ද යන්න පසුගිය දශක කිහිපයේ අපට අප රට ඇසුරින්ම පසක් කරගන්නට හැකි විය. අප විසින් ගෙවා දැමූ පසුගිය දශක තුනක පමණ කාලය මුළුල්ලේම අපට වැඩි වැඩියෙන් අසන්නට ලැබුණේ පාසල් වැසෙන හා නානාප්‍රකාර කඳවුරු ඇරෙන බව කියවෙන පුවත් ය. ඒ අතර සිරකඳවුරු, සරණාගත කඳවුරු, තාවකාලික කඳවුරු හා විවෘත සිරකඳවුරු රටේත් ලෝකයේත් කතාබහට ලක් වූ ප්‍රධාන කරුණක් බවට පත් වූ හැටි අපි දුටුවෙමු.
අද අපගේ කතාවට නිමිත්ත වන්නේ ද වැඩෙනවා වෙනුවට වැසී ගොස් වසර විසිහතකට පමණ පසුව අද හෙටම නැවතත් සිසුන් වෙනුවෙන් ඇරෙන්නට පෙර මඟ බලන වසර දෙසීයක පමණ කීර්තිමත් ඉතිහාසයකට හිමිකම් කී මයිලිඩ්ඩි කෙලෙමගල් මහා විද්‍යාලය ය.
ඒ බෙදුම්වාදී යුද්ධය ක්‍රමයෙන් අතු ඉතිලා වැඩෙන්නට පටන්ගෙන තිබූ කාලයයි. එතෙක් එම ප්‍රදේශයේ පැවැති සාමකාමි ජන ජීවිතය සිඳ බිඳ දමමින් මිනිසා මිනිසත්කම අමතක කොට එකිනෙකාට එරෙහිව අවි අමෝරාගත් නවසිය අසූ හත වසරේ එක්තරා දවසක, සිසුන් දහසකට ආසන්න ප්‍ර‍්‍රමාණයකගේ ඇස් පාදමින් සිටි මේ ගමේ පාසලේ දොරටු මුල්වරට මුළුමනින්ම වැසී ගියේ ය.
ඒ අනුව සිසුන් නවසීයකට මදක් වැඩි පිරිස හා ගුරුභවතුන් විසිහය දෙනා තැන තැන විසිර ගිය අතර ඉතිරි වූ පිරිස සමඟ මෙම පාසල යාපනයේ අලවෙට්ටි ඥාණෝදයා විද්‍යාලය වෙත ගෙන යනු ලැබීය. ඇති වූ නොසන්සුන් වාතාවරණය ක්‍රමයෙන් පහව යත්ම, නැවතත් සිසුන් අටසීකට මදක් වැඩි පිරිසක් හා ගුරුභවතුන් විසි පහක් සමඟ මයිලිඩ්ඩියේ පෙර පැවැති ස්ථානය වෙත ම මෙම පාසල ගෙන එනු ලැබීය.
එහෙත් නවසිය අනූවේ ආරම්භයත් සමඟම ආරම්භ වූ දෙවන ඊළාම් යුද්ධය නැවතත් එම පාසලටත් එහි සිසු දරුවන්ටත් ගුරුවරන්ටත් ගම්වැසියන්ටත් උන්හිටි තැන් අහිමි කළේ ය. ඒ අනුව චුන්නාකම් ඇතුළු ප්‍රදේශ කිහිපයක සවස්වරුවේ පන්ති පවත්වන පාසලක් බවටත් පසුව වෙනත් පාසල් සමඟ හවුල් පාසලක් බවටත් පත්වීමට සිදු වීමෙන් පසු නවසිය අනූ තුන පමණ වන විට මයිලිඩ්ඩි කෙලෙමගල් මහා විද්‍යාලය ස්වකීය අනන්‍යතාව අහිමි පාසලක් බවට පත්විය. වසර කිහිපයක් ඇවෑමෙන් නැවත පොල් අතු සෙවිලි කළ තාවකාලික මඩු කිහිපයක මෙම පාසල ස්වාධීන පාසලක් ලෙස පවත්වාගෙන යන්නට ගත් උත්සහයන් ද යළි යළිත් ඇවිළුණු යුද ගිනිදැල්වලට යට වී ගියේ ය.
ඒ අනුව 1996 මැයි මාසයේ සිට මේ දක්වා ගෙවී ගිය වසර 27ම මයිලිඩ්ඩි කෙලෙමගල් මහා විද්‍යාලය පවත්වාගෙන එනු ලබන්නේ චුන්නාගම් සභාපතිපිල්ලෛ වීදියේ පිහිටි පෞද්ගලික හිමිකාරිත්වයක් සහිත, පාසලකට අවැසි කිසිදු යටිතල පහසුකමක් නොමැති පාළු ගොඩැනැගිල්ලක ය.
|
සැබෑ රාෂ්ට්‍රපතියකුට සතුටු විය හැක්කේ ‘පාසල් වසා සිර කඳවුරු අරින්නැයි’ අණ දීමේ දී නොව, වසා දැමුණු පාසල් නැවත විවෘත කර, විවෘතව ඇති සිරකඳවුරු වසා දැමිය හැකි තත්ත්වයකට තම රට පත් කළ හැකි විට ය. මන්ද ලෝකයක් වෙනස් කළ හැකි බලවත්ම අවියත්, අන්ධකාරයෙන් ආලෝකය කරා යා හැකි මාවතත් අධ්‍යාපනය ම වන බැවිනි.
|
1818 ජුනි මස 04 වැනි දා සිසුන් 33 දෙනෙකුගෙන් මයිලිඩ්ඩි උතුර ඇමරිකන් මිෂන් දෙමළ මිශ්‍ර පාසල නමින් ඇරැඹි එම පාසල 1963 දී රජයට පවරාගත් පාසලක් බවට පත්වීමත් සමගම භෞතික වශයෙන් මෙන්ම සිසු ගුරු සංඛ්‍යාත්මක වශයෙන් ද ක්‍රමයෙන් වර්ධනය වන්නට පටන්ගෙන තිබේ. මෙම පාසලට මයිලිඩ්ඩි උතුර කෙලෙමගල් මහා විද්‍යාලය යන නම තබා ඇත්තේ කීර්තිමත් දෙමළ නායකයකු වූ එස්.ජී.වී. චෙල්වනායගම් මහතා විසිනි.
උතුරු සමාජයේ අධ්‍යාපනය හා කී‍්‍රඩාවේ උන්නතිය වෙනුවෙන් සුවිශේෂ දායකත්වයක් සපයා තිබුණ ද යුද්ධය හෙතුවෙන් වැසී ගිය එම පාසලේ ඉරණම යුද්ධයේ ගොදුරු බවට පත් බොහොමයක් ගම්බිම් හා පාසල්වලට අත්ව ඇති ඉරණමේ හරස්කැපුමක් බඳුය. විසිහත් අවුරුද්දක් අඳුරේ සැඟවී තිබූ මේ කතාව එළියට ආවේ ද මේ ආකාරයටම විසිහත් වසරක් ධීවරයන්ට තහනම් ප්‍රදේශයක්ව පැවැති මයිලිඩ්ඩි ධීවර වරාය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමේ කටයුතු ජනාධිපතිතුමන්ගේ මූලිකත්වයෙන් පසුගිය 22 වැනි දා යාපනයේ මයිලිඩ්ඩිහි දී පැවැත්වුණු උත්සවය අතරවාරේ දී ය.
එම උත්සවයේ දී අතිශය හැඟීම්බරව සභාව ඇමැතූ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මාවෛ සේනාධිරාජා මන්ත්‍රීවරයා ‘වසර විසිහතකට පසුව හෝ එදා මෙරට මත්ස්‍ය නිෂ්පාදනයට සැලකිය යුතු දායකත්වයක් සපයා දුන් උතුරේ ප්‍රමුඛතම ධීවර වරාය නැවතත් ධීවරයන්ගේ අයිතියට පත් කරන අතර ම එය සංවර්ධනය කිරීමට ද රජය විසින් පියවර ගැනීම පිළිබඳ රජයට තම ජනතාව වෙනුවෙන් ප්‍රසංශා කළේය. ඒ අතරෙම යුද්ධය නිමා වී වසර නවයක් ගෙවි ඇතත් තවමත් මෙම වරාය ආශ්‍රීත ඉඩම් මෙන්ම මෙම ප්‍රදේශයේ පිහිටා ඇති ප්‍රධාන පාසල ජනතා අයිතියට පත්ව නොතිබීම පිළිබඳ බෙහෙවින් කනගාටු වන බවත් කීවේය.
මන්ත්‍රීවරයාගේ එම කතාවෙන් පසු එම උත්සව සභාවේ සිටි යාපනය හමුදා ආඥාපතිවරයා තමන් වෙත කැඳවා සාකච්ඡා කළ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා, එම අවස්ථාවේ කොළඹ සිටි යුද හමුදාපතිවරයා සමඟ ද දුරකථනයෙන් සාකච්ඡා කළේය. අනතුරුව සභාව අමතමින් එම ප්‍රදේශයේ පිහිටා ඇති මයිලිඩ්ඩි කෙලෙමගල් මහා විද්‍යාලය සති දෙකක් ඇතුළත නිදහස් කරන බව ප්‍රකාශ කළේ ය. ඒ සා දිගු කලක් වැසී තිබුණු තම ගමේ පාසල කඩිනමින් විවෘත කර දෙන බවට ජනාධිපතිතුමන් වෙතින් ප්‍රකාශ වෙත්ම එහි රැස්ව සිටි තුන්දහසකට අධික අහිංසකයන්ගේ ප්‍රසාදය මහත් අත්පොළසන් හඬක් බවට පෙරළිණි.
එම උත්සව සභාවෙන් පසු ලියුම්කරු සමඟ කතා කළ යාපනයේ යුද්ධ හමුදා ආඥාපති මේජර් ජනරාල් දර්ශන හෙට්ටිආරච්චි මහතා එම පාසලත් එයට අයත් අක්කර දෙකහමාරක පමණ භූමියත් ජනාධිපතිතුමාගේ උපදෙස් පරිදි නිදහස් කිරීමට අවශ්‍ය කටයුතු කරන බව ප්‍රකාශ කළේ ය. මේ වන විට ආරක්ෂක අංශ හා යාපනය දිසාපතිවරයා එක්ව අදාළ කටයුතු සිදු කරමින් සිටින අතර සැප්තැම්බර් මස 05 වැනි දා නැවතත් මයිලිඩ්ඩි කෙලෙමගල් මහා විද්‍යාලය සිසු අයිතියට පත් කිරීමට අවශ්‍ය සැලසුම් සකස් වෙමින් තිබේ.
දැන් සමාජයක් ලෙස අප හමුවේ තිබෙන්නේ වසර විසිහතක් පාළුවට ගිය ඒ අබල දුබල හිස් ගොඩනැගිල්ල සැබෑ පාසලක් බවට පත් කරන්නට අපට කළ හැක්කේ කුමක්ද යන පැනයයි. මේ රටේ සැබෑ සංහිඳියාවක් ඇති විය යුතු යැයි අවංකවම අපේක්ෂා කරන පුරවැසියන්ට අවශ්‍ය නම් මෙය ඒ සඳහා අවස්ථාවක් කරගත හැකියි.
සැබෑ රාෂ්ට්‍රපතියකුට සතුටු විය හැක්කේ ‘පාසල් වසා සිර කඳවුරු අරින්නැයි’ අණ දීමේ දී නොව, වසා දැමුණු පාසල් නැවත විවෘත කර, විවෘතව ඇති සිරකඳවුරු වසා දැමිය හැකි තත්ත්වයකට තම රට පත් කළ හැකි විට ය. මන්ද ලෝකයක් වෙනස් කළ හැකි බලවත්ම අවියත්, අන්ධකාරයෙන් ආලෝකය කරා යා හැකි මාවතත් අධ්‍යාපනය ම වන බැවිනි.
