අමුතු මගියා
ඔහු අමුතු ය. සරම ඇඳ ඇත්තේ කොටට බැවින් දෙපා තරමක් නිරාවරණය වී ඇත. උඩුකයට වඩා ලොකු කමිසයේ බොත්තම් ද හරියට පියවා නැත. ඔහු ටොක් ටොක් හඬින් පොල්ලක් බිමට අනිමින් යන්නේ උඩ පනින්නාක් මෙනි.
මා ඔහු මුල් වරට දැක්කේ දුම්රිය පොළේ දී ය. කවුන්ටරයෙන් ටිකට් පතක් මිල දී ගෙන ආපසු හැරෙන විට ම ඔහු ‘පුතේ‘ යි කියමින් මා මදකට නවත්වා ගත්තේ ය.ඔහු මොහොතක් මදෙස බලා සිටියේ දත් නැති කට ඇරගෙන නෑයෙකු හඳුනාගත් කලෙක මෙනි. මේ මගඇරී ගිය නෑයෙකු දැයි කල්පනා කරමින් මම ද ඔහු දෙස බලා සිටියෙමි.
‘අනේ පුතේ’ කියමින් ඔහු මා පසෙකට කැඳවූයේ ය.
‘ඇයි’ දැයි අසමින් මම ඔහුට ළං වීමි.
‘අනේ පුතාට කියන්ඩ මගෙ පුතේ, මට මේ බේත් ටික ගන්ඩ ඕනැ පුතේ. ඒකයි පුතේ...’
ඔහු බේත් තුණ්ඩුවක් මවෙත පෑවේ ය.
මට දුක සිතිණ. මම ඔහුට අතට අසු වූ නෝට්ටුවක් දුනිමි.
‘බුදු සරණයි මයෙ පුතාට’ කියමින් ඔහු තමා වෙතින් නික්මෙන මගේ පිට අත ගෑවේ ය.
ඊට දින කිහිපයකට පසු ද ඔහු අර තුණ්ඩුව පෙන්වමින් යම් යම් අය ළඟට යනු මම දිටිමි.
ඊළඟ සතියේ ඔහු කිට්ටු කළේ කාන්තාවක් වෙත ය. ඔහුට අනුකම්පාවෙන් කන්දීගෙන සිටි ඇය බේත් තුණ්ඩුව දෙස මොහොතක් බලා සිට සිය මුදල් පසුම්බිය විවර කළා ය. එකෙණෙහි ම ඇගේ නෙතු ගැටුණේ ළඟ පාත තිබූ ෆාමසියකි.
‘එන්ඩකො මාමෙ’ යි කියමින් ඇය ඔහු කැඳවා ගෙන ෆාමසි දොරකඩ වෙත ගියා ය.
‘මං බේත් ටික අරං දෙන්නං. කෝ දෙන්ඩකො ඔය තුණ්ඩුව!’ කියමින් ම ඇය ඉහළ වටිනාකමක් ඇති නෝට්ටුවක් අතට ගත්තා ය.
‘එපා! බේත් එපා දුවේ’ ඔහු වහා ම බේත් තුණ්ඩුව පසෙකට කර සඟවා ගත්තේ ය.
‘ඇයි එපා? ඔයාට ඕනැ ඔය තුණ්ඩුවෙ බේත් ටික ගන්ඩනෙ. ඉතිං මං ඒක මාසෙකට දෙකකට අරං දෙන්නං. එතකොට මෙහෙම එක්කෙක්කෙනා පස්සෙන් යන්නැතුව ගෙදරට වෙලා බේත් ටික බොන්ඩ පුළුවන්නෙ’
‘එපා දුවේ. මට සල්ලි ටිකක් දෙන්ඩකො. ඒ ඇති’
එතනින් එහාට මිඩංගු කිරීමට මට කාලයක් නොවී ය.
ඊළඟ සතියේ ඔහු මට කිට්ටු කරද්දී මසිතෙහි යම් තරහක් ඇති විය.
‘ගිය සතියෙ නෝන කෙනෙක් බේත් අරන් දෙන්ඩ හදනකොට ඇයි එපා කිව්වෙ?’ මම ඔහු ගෙන් ඇසුවෙමි. ඔහු ඉවත්ව යනු ඇතැයි මම සිතුවෙමි. එහෙත් එසේ නොවීය.
‘මොන නෝනද? අනේ මේ බොරු කියන්ඩ එපා මහත්තයො. බොරු කියන්ඩ එපා!’
ඔහු මා පසු කොට වෙන කෙනෙකෙකුට ළං විය.
මසිතෙහි ඔහු කෙරෙහි හට ගත්තේ තරහකි. මගේ ස්වරූපය දුටු ඔහු ද කෝපයට පත් වූ බව පෙනිණ.
‘නෝන කෙනෙක්? නෝන කෙනෙක් බේත් අරං දෙන්ඩ ගියාලු. පට්ටපල් බොරු කියන්ඩ එපා මහත්තය!’ ඔහු ඈත තියා මවෙත රළු බැල්මක් හෙළාගෙන හිටියේ ය.
මම හැඟීම් පාලනය කරගෙන ඉවතට ගියෙමි.
ඉන්පසු මට ඔහු අමතක විය.
ඉන් මසක් හෝ දෙකක් ඉක්ම ගිය පසු මා නගරයේ සුපිරි වෙළඳ සලක කවුන්ටරය ළඟ සිටිද්දී ඔහු වීදුරු දොර තල්ලු කරගෙන ‘ ටොක් ටොක්’ හඬින් පොල්ල අනිමින් එහි පිවිසුණේ කැෂියර් කවුන්ටරයේ සිටි ගැහැනු ළමයින්ට විහිළුවක් ද කරමිනි.
‘ආ සීය එනව! සිය එනව!’ ඔවුහු ඔහු ගේ දසුනින් ම අමුතු විනෝදයක් ලබමින් සිනාසුණහ. මට ඔහු හඳුනා ගැනීමට හැකි වුව ද ඔහුට මා හඳුනා ගැනීමට බැරි වීම සහනයක් විය.
‘දුවේ, මට අරකක් කඩල දෙන්ඩ. හදිස්සියි, හදිස්සියි ’ කියමින් ඔහු තවත් විහිළුවක් කළේ ගැහැනු ළමයින් සිනා සාගරයක ගිල්වමිනි.
එකෙණෙහිම සේවිකාවක් ශීතකරණයක් හැර ඉන් පැණි බිම බෝතලයක් ගෙන මූඩිය කඩා ඔහුට දුන්නේ ය. ‘ආං හරි දුවේ’ යි කියමින් ඔහු ඉන් උගුරු කිහිපයක් කටට හළා ගත්තේ ය.
‘දුවේ ඕං සල්ලි. ඕනතරං ගන්ඩ!’ ඔහු සියතෙහි වූ නෝට්ටුවලින් පිරුණු ඉටි උරය කවුන්ටරය මත තැබුවේ යළිත් මුව අයා සිනාසෙමිනි.
‘ඔක්කොම ගන්ඩද සීයෙ?’
‘ඔක්කොම ගත්තත් කමක් නෑ. සල්ලි කන්ඩයැ?’යළිත් මැවුණේ සිනා සාගරයකි.
මිනිසුන් වියපත් වන විට, අසරණ වන විට ඔවුනට ජීවිතය ගැටගසා ගැනීමට ක්‍රමයක් යොදා ගැනීමට සිදුවෙයි. අතපය හයිය ඇති උදවිය ද මුදල් හොයන්නට නොයෙකුත් ගැට ගසන සමාජයක වියපත් මිනිසෙකු දරන ඒ වෑයම අහිංසක එකකි.
බීම බෝතලයෙන් අඩක් හිස් කළ ඔහු මදෙස බලා කට ඇර සිනාසුණේ ය.
‘...මට සීනිත් නෑ පිටිත් නෑ. ඉහෙං බහින රෝගයක් නෑ මහත්තයො. ඇයි මං උදේ හිට හැන්දෑවෙනකං ඇවිදිනවනෙ’ ඔහු උඩ බලා තවත් උගුරක් බිව්වේ ය.
‘පොඩිකාලෙ ඉඳල මට රහ බීම ජාතියක් නොබිව්වොත් පිස්සු වගේ’ ඔහු බෝතලය හිස් කළේ ය.
ඔහු ගැන මට යළිත් දුකක් ඇති විය.
රාගම, ජයවර්ධන රොඩ්‍රිගු මහතා විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
සොඳුරු උදෑසන
සොඳුරු උදෑසනක මම එක්තරා කාර්යාලයකට ගියෙමි.
ඒ එහි තේ වෙලාව විය. ඔවුහු තේ බොන්නට වූහ.
පිටස්තරයකුට වූයේ මා පමණි.
‘තේ ටිකක් බොමු‘ කෙනෙක් මට ද ඇරයුම් කළේ ය. ඒ සමඟ ම මට හකුරු කෑල්ලක් සමඟ කහට කෝප්පයකුත් හුළං විස්කෝතුවකුත් ලැබිණ.
මට පුංචි හිනාවක් ගියේ ය. ඒ හුළං විසිකෝතුවක් දුටුවේ කලකින් නිසා ය.
මම ද ඔවුන් සමඟ සතුට බුක්ති වින්දෙමි.
‘වස විස නැතුව කන්ඩ තියන එකම දේ තමයි මේ‘ තව කෙනෙක් කීවේ ය.
මට මේ පිරිස ගැන පැහැදීමක් ඇති විය. ඔවුන් මගේ ම සොයුරු සොයුරියන් ය යන හැගීම ඇති විය.
බදුල්ලේ, මාලිනී ජයසේකර මහත්මිය විසින් එවන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.
