වැව් පිටියේ සැඳෑ හිරුගේ සෞම්‍යබව විඳ ගනිමින් සිටි මා වැව්පිටිය දිගේ ඉදිරියට ඇදෙනා මුව රැළ දෙස බලා සිටියේ ඒ දැකුමේ වු අපූර්වත්වය නිසාවෙනුයි. අමෝරාගත් අවි බඳු වු දිගු අං ධාරී වැඩුණු මුවන් පළමුවත්, එක අත්තක් දෙකක් පමණක් ලියැදැමු නාඹර මුව පොව්වන් දෙවනුවත්, පැටවුන් පෙරටු කර ගත් මුව අම්මලා තෙවනුවත්, නැම්බියන් සිව්වනුවත්, අවසන යළිත් හොඳින් අං වැඩුණු පරිනත මුවන් කිහිප දෙනෙකුගෙන් සුසැදි මේ රැළ සැබැවින් දකින්නෙකු තුළ ජනිත කරවන්නේ අපූර්ව හැඟීමකි. මන්ද යත් කුඩා මුව පොව්වාගේ සිට මහල්ලා දක්වා වු සියලු නියෝජනයන් මේ මුව රැළ තුළින් දැක ගත හැක. එක පෙළට දිය බී අහවර වු පසුව සැවොම වැව් පිටිය පුරා දිවයන්නේ කෙළිලොල් සිතකිනි.
වනාතේ සිට වැව කරා පියමනිමින් සිටියේ සද්දන්තයින් කිහිප දෙනෙකි. මේ අය වැව් වෙත ඇදී ආවත් වනය මැදින් ඇදි යන කඩතොලු මාර්ගයේ සෑදුණු වළවල් තුළ රැදුණු දිය තොල ගාමින් කෙළි දොළෙන් පසු වන වානර රැළ වෙතින් විද්‍යමාන වන්නේ වනාතට යහමින් වැසි වැටී ඇති බවකි. බොහෝ අවස්ථාවන් හීදී තුරු හිස් මතම දිවි ගෙවන අළු වදුරන් කලාතුරකින් මේ ආකාරයට වතුර පොදක් බීමට බිමට බහින අවස්ථාද නිරීක්ෂණය කළ හැකිය. බිම් මට්ටමේ අළු වඳුරන් ගැවසෙනු දැකුමෙත් ඇත්තේ යම් චමත්කාර බවකි. ඔවුන් බිම ඇවිද යන්නේ සිව්පා මතිනුයි. එවිට ඉහළට එසැවෙන වඳුරන්ගේ දිගු වලිග ඈතට දිස් වන්නේ විසල් වු ප්‍රශ්නාර්ථ ලකුණක් පිට මත්තේ තබාගෙන වඳුරන් ඇවිද යන්නාක් හා සමැවයි.
කූඩාරම් බිමට පෙර දින රාත්‍රියේ වන අලියෙකුගේ පැමිණීම සිදු වු බවට කූඩාරම අවට තවමත් රජයන අලි ගන්ධය මුසු වු වාතය සාක්ෂි දරයි. කූඩාරම් බිම මත තැන තැන වැටී ඇති අලි වසුරු නිසාවෙන්ද මෙම ගන්ධය පැතිර යයි. එකී ගන්ධය මා සිත රැගෙන ගියේ රැයේ සිදු වු සිදුවීමක් වෙතය. වේලාව මධ්‍යම රාත්‍රියට ළං වුවා වන්නට ඇත. කූඩාරම් බිමේ පැදුර මත ඒ අත මේ අත පෙරළි පෙරළී නිදි නොලබා සිටි මා ලැබූ එකම නින්දෙන් එක් වනම අවදි වුයේ සගයෙකුගේ හඬටයි. ඒ හඬේ තිබුණේද බිය මුසු වු තැති ගැන්මකි.
“අලි නේද? ....”
හිටි වනම පැදුර මත සිට ගත් මා කළ යුත්තේ කුමක්දැයි සිතාගත නොහී වික්ෂිප්ත වීමී. අවටින් ඇසෙනුයේ කොළ අතු බිඳින සහ බඩ ගොරවන හඩකි. ඒ අනුව නම් හොර අලියා සිටිනුයේ අප කූඩාරම සමීපයේම බවට සිතා ගත හැකිය. අපගේ කූඩාරම අටවා තිබූ බිම ආසන්නයෙන් අලි මං පෙතක්ද දිව යයි. නොඅනුමානවම මේ නම් ඒ මංපෙත ඔස්සේ තමන්ගේ සුපුරුදු සංචාරයේ නිරත වු මහඇත්තෙක් විය යුතුයි. තමන්ට ආගන්තුක වු මේ දැක්ම අලියාගේ කුකුසට හේතු වුවා විය හැකියි. අනතුර විය හැක්කේ අලියාට තමන්ගේ කුකුසයට හේතු වු ආගන්තුක මේ කූඩාරම ගැන විමසන්නට හිතුණොත් පමණී. එසේ නොසිතුණොත් නම් තමන්ගේ සුපුරුදු සංචාරය පිණිස මහ ඇත්තෝ නික්ම යනු නියතයි. මේ මොහොතේ මගේ සිතට එන්නේ සිත ශක්තිමත් කරන සිතුවිල්ලකි. ඒ අපේ කණ්ඩායමේ දැනමුත්තෙක් නිරන්තරවම වනයේ ගත කරන හැම මොහොතකදීම මුමුණන වදනක් ඇත.
“කතරගම දෙවි හාමුදුරුවන්ගේ පිහිට ආරක්ෂාවෙන් අනතුරක් නම් වෙන්නේ නෑ සත්තයි .....”
සැබැවින්ම මේ ආකාරයට වනමැදට වී කූඩාරමක් තුළ අප ගත කරන්නේ වනසතුන්ගේ සුබ සිද්ධිය පිණිසමය. කුඩා කිනිතුල්ලන්ගේ ක්‍රෑර ප්‍රහාරයන්ට නිරන්තරවම මුහුණ දෙමින්, කැසුම් කන තුවාල කැලල් අත ගාමින්, වැසි දියෙන් තෙත් වන කූඩාරම් රෙද්දේ අහු මුළු වලින් එබිකම් පානා දිය බිදු වළින් මඩ වු බිමේ, “චිචිරි චිරි චිරි චිරිස්” හඩින් ඇගිලිකරු අතරින් නිරන්තරවම පනිනා මඩින් හෙම්බත්ව, මේ ගෙවනා දවස් අපෝ යැයි නොසිතෙන්නේ සොබාදහම විසින් එසැනින් අප වෙත දක්වන කාරුණිකත්වය නිසාවෙනුයි. වනදිවියේ සැබෑ තතු නිසි ලෙසින් උදැහැනැක්කේ සිට රාත්‍රිය උදා වනතුරු ප්‍රායෝගිකවම අත්විඳිනා කල සිත නිදහස්ය. කාර්යබහුල වු ජන සමාජය තුළ පැය අටේ සේවයට වහල් වී රොබෝවරුන් හා සමැව මානසික ආතතියෙන් රාජකාරී සිදු කරනු වෙනුවට නිදහසේ පැය විසිහතර පුරා ජීවයේ සුසුම් පොද වන සොබාදහමේ සුවතාවය වෙනුවෙන් ඇප කැප වු රාජකාරියකට ප්‍රවිශ්ට වීමට හැකි වීමත් භාග්‍යකි.
“මොකද කරන්නේ අලියාට ......,” සගයා අසයි. මොනවා කරන්නද එයා තමන්ට ඕන වෙලාවට යයි. අපි අපේ පාඩුවේ සද්ද නැතිව ඉදිමු. වනදිවිය තුළදී නිරන්තරවම මෙවැනි වු සිදුවීම් වලට මුහුණ දීමෙන් ලද පන්නරයෙන් වන සතුන්ගේ හමුවීම් සාමාන්‍ය අවස්ථාවන් බවට පත්ව ඇත. ඇරත් වනය තුළදී අප වනයට ආගන්තුක බවත්, මුල් තැන හිමි විය යුතු වන්නේ වනසතුන්ගේ නිදහසට බවත් අවධාරණයෙන් සඳහන් කළ යුතුමයි. මදක් අප පිළිබදව විපරමේ පසු වු මහඇත්තෝ අනතුරක් නැති බව හැගි ගියෙන්දෝ සුපුරුදු පාරේම යන්න ගියේ අප සිත් තුළ සැනසුම් සිතුවිල්ලක් ජනිත කරවමින්ය.
කැලේ ජීවිතය ඔයාකාරයි. මේ මොහොත තුළ අනපේක්ෂිත වු සිදු වීමක් සිදු විය නොහැකි යැයි පෙරවදන් සැපයිය හැක්කේ කා හටද? කළ යුතු වන්නේ ඒ මොහොතට සුදුසු දේ නිරවුල් මනසින් සිදු කිරීමයි. එසේම වචනයට පමණක් සීමා නොවි ප්‍රායෝගිකවම ගහ - කොළ - සතා - සීපාවාගේ සුරක්ෂිතතාවය වෙනුවෙන් කළ යුතු දේ, කළ හැකි දේ නොපමාව ඉටු කිරීමටත් වග බලා ගත යුතුමය.
සේයාරූ - රංග විජේරත්න
